برآورد پراکنش تاب آوری شهری از منظر بحران زلزله با استفاده از الگوی آمار فضایی (مطالعه موردی: شهر ایلام)

       از دیدگاه مدیریت بحران، تاب­آوری، یکی از مهم‌ترین موضوعات برای رسیدن به پایداری است. در واقع به منزله راهی جهت تقویت جوامع با استفاده از ظرفیت­های آن‌ها مطرح می­شود. از مسئله انتخابی موضوع در شهر ایلام اینکه شهر ایلام در زون زاگرس واقع شده است. از لحاظ وضعیت لرزه­خیزی در موقعیت خطرناک قرار دارد. به طوری­که منطقه زاگرس بیشترین زمین‌لرزه‌های با بزرگی 4 تا 4/5 ریشتر دارا می­باشد. بر اساس اهمیت موضوع، پژوهش حاضر با رویکرد توسعه­ای– کاربردی و ترکیبی از روش­های تحقیق توصیفی– تحلیلی بدین شرح که با مطالعات میدانی از نواحی 14گانه شهر ایلام و مراجعه به سازمان­های مربوطه اطلاعات مورد نیاز از دو بُعد کالبدی – اجتماعی تهیه و جمع­آوری گردیده است. و با صورت کمی و کیفی با الگوی آمار فضایی و نرم­افزارهای GRAFER، EQS، EXCEL و ArcGIS، VPLS و AMOS-SPSS مورد تحلیل قرار گرفته است. بر اساس نتایج تحقیق بصورت کیفی قابل بیان است که ناحیه 2 از منطقه چهار و ناحیه 2 از منطقه سه به ترتیب به عنوان نواحی که بیشترین تاب­آوری و کمترین تاب­آوری را در کل شهر ایلام دارا می­باشند. و از دیدگاه کمی بر اساس نتایج الگوی Z-Score که مقدار آن برابر 586/5 درصد بوده به‌احتمال کمتر از 1 درصد تاب­آوری در شهر ایلام وجود دارد. به‌عبارت‌دیگر به‌احتمال کمتر از 1 درصد در وضع موجود، شهر ایلام می­تواند، در تاب­آوری به ایفای نقش بپردازد.